Greill CD Saraginy

- Holera! - wrzasnąłem na całe gardło. Co do dziwnych spraw jestem mistrzem... To musi być... Nie, to niemożliwe! Aż zakląłem gdy o tym pomyślałem... Ostatnio dzieją się tu dziwne rzeczy... Ja nie wierzę, by to jakiś dziadek... Postraszył tylko swego znienawidzonego wnuka... To znacznie coś silniejszego. Wolpyx przeradza się w to, co inni męscy członkowie swej rodziny - w krwiożerczą bestię, którą... Można jedynie zgładzić... Oraz... Dobra, powiem Saraginie potem, teraz mam ważniejszą sprawę na głowie. W powietrzu czułem zapach obcego wilka.
- Watashi no mae ni tatsu! - powiedziałem patrząc w przestrzeń, z której najpewniej nadeszła istota. A słowa zaklęcia podziałały. Za Saraginą stała dziewczyna...

 

Z ust ściekła jej kropla krwi. Stała nachylona nad ''moją uczennicą'' i wyglądała jakby miała zaraz wgryźć się w jej kark. Fakt, iż poczwara posiadała trupio-bladą twarz oraz... Charakterystyczne kły nasuwał myśl, że jest ona... WAMPIREM! Najpierw kłusownicy, a teraz... Teraz wampiry!!!? Gdy dziewczyna spostrzegła, że ją zdemaskowałem... Wystraszona zmieniła się w wilka. Jednak Saragina dalej pozostawała unieruchomiona. Nienawidzę wampirów... Piją krew by samymi pozostać wiecznie młodymi, by nie zabrakło im nigdy ich w ich własnej w tych ponad tysiąc letnich żyłach... Znają się na czarnej magii. Umieją robić niewidzialne rany, umieją hipnotyzować... Wgryzać się w swoje ofiary tymi swoimi strzykawkowatymi zębami i wessać się obrzydliwie! W myślach błagałem o przychylność losu, żeby Saragina się nie poruszyła, bo to ardziej rozochoci bestię... Ja sam z rozbiegu ruszyłem na nią.
- Zostaw ją! - zawołałem.
- Hę...? - wampirzyca wyglądała na zdezorientowaną. Ja bez skrupułów skoczyłem na nią i odepchnąłem od wstrząśniętej Saraginy. Poczułem się dziwnie, wampirzy wzrok był taki przenikający... Otrząsnąłem się jednak.
- Znów te czarne sztuczki, co?! - darłem jej się prosto w twarz - Oj, coś czuję, że zaraz wyślę cię do równiny kar!
- Anata no te o gesha! - odparła obca wampirza wadera. Znaczyło to ,,Zabieraj łapy''! Cóż za zuchwałość! Ja jej wypaliłem:
- ,,Hitori de kanojo o nokosu! Anata no kiba o nyūshu!'' - czyli: ,,Zostaw ją! Zabieraj kły!''. Stworzenie było jednak tak uparte, że jeszcze z całej siły dostałem w łeb jej ręką, bo się cwaniara zmieniła w tę swoją więkrzą wersję wampira. Odskoczyłem i sam zmieniłem się w człowieka. Teraz to była ona ode mnie znacznie mniejsza. Saragina powoli podnosiła się z ziemi.
- Greill! - zawołała, ale ja kazałem jej się nie zbliżać. Sam chwyciłem miecz i ruszyłem z nim na poczwarę stojącą przede mną. Zrobiła piękny unik, a ja trafiłem w drzewo. Lecz wtedy do akcji wkroczyła Saragina rzucająca w dziwną istotę kulą ognia. Dziwne, że wampirza paskuda uniknęła takiego ciosu. Wreszcnie nie zostało mi nic innego jak... Wyjąć moją kosę! Ma długą rękojeść, więc pięknie dosięgnie wszystkiego ^.^. Ok, najpierw przymurowałem stworzenie do drzewa, a potem spytałem, czy Saragina nie widzi gdzieś w okolicy jakiegoś zaostrzonego kija. No cóż, wampiry zabija się najskuteczniej drewnianymi kołkami ^_^. Saragina biegała zdezorientowana po okolicy ( przy okazji kazałem jej ukąsić parę razy wampirzycę, która była teraz żywym manekinem ćwiczebnym. Ale sam musiałem uwarzać, bo mó nowy wróg to nie tylko krwiopijca, ale również bardzo wygimnastykowana istotka, która cały czas próbowała mnie ugryźć... Kiedy wreszcie Saragina przyniosła owy kijek o który ją prosiłem, nieco mocniej przycisnąłem potwora do drzewa. Może pałamię paskudzie przy okazji żebra, co? Jednak skoro miałem uczyć saraginę, to wsadziłem poczwarze kij w usta, żeby nie kąsała, a mojej uczennicy... Dałem drogę wolną do wgryzienia się naszej ofierze ( chociaż to my mieliśmy być jej ofiarami ) w gardło. W ten sposób chciałem przetestować jej umiejętności. Spisała się nadzwyczaj znakomicie. Wampirowi aż oczy się powywracały jak Saragina wisiała wgryziona w jej szyję. Kiedy moja uczennica się zmęczyła, jakby nigdy nic wsadziłem wampirowi kołek w serce. Niebezpieczna istota powoli zamykała oczy.
- Anata o chikushō! - powiedziała tracąc oddech... Osuwała się powoli na ziemię. Wreszcie zmieniła się tylko w małą stertę czarnych, zakrwawionych piór... A wiatr roziwał je wokół... Już nie żyła.
- To trzeba tępić... - powiedziałem patrząc z nienawiścią w kierunku, w którym odleciały jej szczątki - I rzeczywiście nie jesteś słaba... - powiedziałem z uśmiechem do Saraginy. Przy okazji oglądając moje wymazane krwią wampira ubranie.

( Saragina? Skróciliśy wampira o głowę ^_^! )