W końcu weszłam do wielkiej jaskini. Wilczyca siedziała po środku. Ściany jaskini pełne były kolorowych kryształów, które skrzyły się mile dla wzroku. Na przeciwko mnie z sufitu spływał mały wodospad.
-Podejdź bliżej, jeśli chcesz poznać swoją przyszłość-powiedziała wyrocznia. Było w jej głosie coś takiego, że przez chwilę się zawahałam, ale... poszłam przed siebie parę kroków aż znalazłam się w środku kręgu zapisanego wkoło runami
-Co chcesz wiedzieć?-odezwała się znowu wyrocznia.
-To... nie wie pani?
-Oczywiście! Tylko czy ty chcesz poznać przyszłość!
-Po to tu przyszłam...
W tym momencie oczy wilczycy zabłysły niespokojnie, a jaskinia zmieniła się w łąkę. To była łąka naszej watahy! Z cienia drzew zaczęły się wyłaniać czarne postacie wilków. Tych samych, których widziałam w moim śnie. Na przeciw nich stał niebieski wilk... który wyglądał zupełnie jak... ja! Wrogowie zmierzali w jego kierunku...A ja nie mogłam się ruszyć ani nic powiedzieć...Jak ja nie lubię tego uczucia! Z daleka słyszałam głosy reszty watahy a druga ja...
Błysnęło światło a gdy zgasło znów byłam w jaskini. Bałam się tej przepowiedni. Nie wiedziałam co to zupełnie znaczy. To prawie to samo co mój poprzedni sen! Chciałam się zapytać wyroczni o co chodzi,ale ona zniknęła! Weszłam w korytarz którym tu za nią przyszłam. Nie był już taki ciemny zobaczyłam więc jak wiele odnóg miała ta niby prosta droga... I jak mam teraz wrócić?!
-Blue! Rose! Valixy! Sayona! Słyszycie mnie? Gdzie jesteście?! -krzyczałam zrozpaczona. Rozejrzałam się dookoła i... Lucy też zniknęła! Zostałam więc sama w jaskini z której nie było wyjścia... Położyłam się na ziemi... i czekałam. Sama nie wiem na co... Więc tak miała wyglądać moja przyszłość?
<ktoś mnie usłyszał?
>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz